Witaj na stronie internetowej
Parafii Rzymskokatolickiej pw. Świętego Ducha w Łowiczu

Izraelici czynili to, co złe w oczach Pana, i służyli Baalom. Porzucili Boga swoich ojców, Jahwe, który ich wyprowadził z ziemi egipskiej, i poszli za cudzymi bogami, którzy należeli do ludów sąsiednich. Oddawali im pokłon i drażnili Pana. Porzucili Pana i służyli Baalowi i Asztartom. Wówczas zapłonął gniew Pana przeciwko Izraelitom, tak że wydał ich w ręce ciemięzców, którzy ich złupili, wydał ich na łup nieprzyjaciół, którzy ich otaczali, tak że nie mogli im się oprzeć. We wszystkich ich poczynaniach ręka Pana była przeciwko nim na ich nieszczęście, jak to Pan przedtem im zapowiedział i jak im poprzysiągł. I tak spadł na nich ucisk ogromny. Wówczas Pan wzbudził sędziów, by wybawili ich z ręki tych, którzy ich uciskali. Ale i sędziów swoich nie słuchali, gdyż uprawiali nierząd z cudzymi bogami, oddawali im pokłon. Zboczyli szybko z drogi, po której kroczyli ich przodkowie, którzy słuchali przykazań Pana: ci tak nie postępowali. Kiedy zaś Pan wzbudzał sędziów dla nich, Pan był z sędzią i wybawiał ich z ręki nieprzyjaciół, póki żył sędzia. Pan bowiem litował się, gdy jęczeli pod jarzmem swoich ciemięzców i prześladowców. Lecz po śmierci sędziego odwracali się i czynili jeszcze gorzej niż ich przodkowie. Szli za cudzymi bogami, służyli im i pokłon im oddawali, nie wyrzekając się swych czynów ani drogi zatwardziałości.

Izraelici nie wytępili narodów, jak im to Pan nakazał, Ojcowie nasi zmieszali się z poganami i uczyli się postępować jak oni. Poczęli czcić ich bałwany, które stały się dla nich pułapką. Składali w ofierze swych synów i swoje córki złym duchom. Splamili się swymi czynami i dopuścili się wiarołomstwa przez swoje występki. Gniew Pana zapłonął przeciw Jego ludowi, aż poczuł wstręt do własnego dziedzictwa. Uwalniał ich wiele razy, oni zaś buntowali się przeciw Jego zamysłom. Lecz wejrzał na ich utrapienie, wysłuchał ich modlitwy.

Pewien człowiek podszedł do Jezusa i zapytał: «Nauczycielu, co dobrego mam czynić, aby otrzymać życie wieczne?» Odpowiedział mu: «Dlaczego Mnie pytasz o dobro? Jeden tylko jest Dobry. A jeśli chcesz osiągnąć życie, zachowuj przykazania». Zapytał Go: «Które?» Jezus odpowiedział: «Oto te: Nie zabijaj, nie cudzołóż, nie kradnij, nie zeznawaj fałszywie, czcij ojca i matkę oraz miłuj swego bliźniego, jak siebie samego». Odrzekł Mu młodzieniec: «Przestrzegałem tego wszystkiego, czego mi jeszcze brakuje?» Jezus mu odpowiedział: «Jeśli chcesz być doskonały, idź, sprzedaj, co posiadasz, i rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie. Potem przyjdź i chodź za Mną!» Gdy młodzieniec usłyszał te słowa, odszedł zasmucony, miał bowiem wiele posiadłości.

Ten młodzieniec dobrze czuje, że nawet jeśli niczego nie brakuje jego cnocie, to czegoś brakuje jego życiu. Dlatego przychodzi prosić o nie Tego, który jeden może je mu dać. Jest pewien, że dobrze przestrzega Prawo, a jednak błaga Syna Bożego. Z jednej wiary przechodzi do drugiej. Cumy Prawa źle broniły go przed chybotaniem, niespokojny porzuca to niebezpieczne kotwicowisko i zarzuca kotwicę w porcie Zbawiciela. Jezus nie zarzuca mu, że nie dopełnił jakiegoś przepisu Prawa, ale spogląda na niego z miłością (Mk 10,21), wzruszony tym przykładnym zachowaniem dobrego ucznia. Jednakże stwierdza, że jest jeszcze niedoskonały. Jest dobrym robotnikiem Prawa, ale zbyt leniwym, aby otrzymać życie wieczne. Bez wątpienia, to dobrze, że „święte Prawo” jest jak wychowawca (Rz 7,12; Ga 3,24), który poucza obawą i doprowadza do wzniosłych przykazań Jezusa i do Jego łaski. „Kresem Prawa jest Chrystus, dla usprawiedliwienia każdego, kto wierzy” (Rz 10,4). Nie jest niewolnikiem, produkującym niewolników, ale nazywa synami, braćmi i współdziedzicami tych wszystkich, którzy wykonują wolę Ojca (Rz 8,17; Mt 12,50). […] Wyrażenie: „jeśli chcesz” znakomicie ukazuje wolność młodzieńca; do niego należy wybór, on jest panem swojej decyzji. Ale to Bóg daje, ponieważ jest Panem. Daje tym wszystkim, którzy pragną z wielką żarliwością i modlą się, aby zbawienie było ich własnym wyborem. Bóg jest wrogiem przymusu, nie zmusza nikogo, ale nadstawia łaskę tym, którzy jej szukają, ofiarowuje ją tym, którzy o nią proszą, otwiera tym, którzy pukają (Mt 7,7).