Witaj na stronie internetowej
Parafii Rzymskokatolickiej pw. Świętego Ducha w Łowiczu

Przełożeni i starsi, i uczeni, widząc odwagę Piotra i Jana, a dowiedziawszy się, że są oni ludźmi nieuczonymi i prostymi, dziwili się. Rozpoznawali w nich też towarzyszy Jezusa. A widząc nadto, że stoi z nimi uzdrowiony człowiek, nie znajdowali odpowiedzi. Kazali więc im wyjść z sali Sanhedrynu i naradzali się między sobą: «Co mamy zrobić z tymi ludźmi? Bo dokonali jawnego znaku, oczywistego dla wszystkich mieszkańców Jeruzalem. Przecież temu nie możemy zaprzeczyć. Aby jednak nie szerzyło się to wśród ludu, zabrońmy im surowo przemawiać do kogokolwiek w to imię!» Przywołali ich potem i zakazali im w ogóle przemawiać i nauczać w imię Jezusa. Lecz Piotr i Jan odpowiedzieli: «Rozsądźcie, czy słuszne jest w oczach Bożych bardziej słuchać was niż Boga? Bo my nie możemy nie mówić tego, co widzieliśmy i słyszeliśmy». Oni zaś ponowili groźby, a nie znajdując żadnej podstawy do wymierzenia im kary, wypuścili ich ze względu na lud, bo wszyscy wielbili Boga z powodu tego, co się stało.

Dziękujcie Panu, bo jest dobry,   bo Jego łaska trwa na wieki. Pan moją mocą i pieśnią,  On stał się moim Zbawcą. Głosy radości z ocalenia w namiotach sprawiedliwych. Prawica Pana wzniesiona wysoko, prawica Pańska moc okazała. Nie umrę, ale żyć będę i głosić dzieła Pana. Ciężko mnie Pan ukarał, ale na śmierć nie wydał. Otwórzcie mi bramy sprawiedliwości, wejdę przez nie i podziękuję Panu. Oto jest brama Pana, przez nią wejdą sprawiedliwi. Dziękuję Tobie, że mnie wysłuchałeś i stałeś się moim Zbawcą.

Po swym zmartwychwstaniu, wczesnym rankiem w pierwszy dzień tygodnia, Jezus ukazał się najpierw Marii Magdalenie, z której przedtem wyrzucił siedem złych duchów. Ona poszła i oznajmiła to Jego towarzyszom, pogrążonym w smutku i płaczącym. Ci jednak, słysząc, że żyje i że ona Go widziała, nie dali temu wiary. Potem ukazał się w innej postaci dwom z nich na drodze, gdy szli do wsi. Oni powrócili i obwieścili pozostałym. Lecz im też nie uwierzyli. W końcu ukazał się samym Jedenastu, gdy siedzieli za stołem, i wyrzucał im brak wiary oraz upór, że nie wierzyli tym, którzy widzieli Go zmartwychwstałego. I rzekł do nich: «Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu!»

Przyoblekłeś się, Panie, w moje ubóstwo, dobrowolnie zstąpiłeś na krzyż i mękę, aby dać mi dar niezniszczalnego życia i stworzyć mnie na nowo, dzięki krwi z Twego boskiego boku, obdarzając mnie w ten sposób swoją niewzruszonością – Ty, który cierpiałeś mękę. Widząc Cię, Zbawicielu, cierpiącego w swojej ludzkiej istocie na drzewie krzyża, Dziewica, o Chryste, zawołała ze łzami: „Nie niszcz dumy swojej matki i sługi, Ty, który bez nasienia ludzkiego stałeś się człowiekiem w moim łonie, o Słowo, aby wyrwać świat z zepsucia!” Umarł, zmartwychwstał, a zmartwychwstając ze zmarłymi, Chrystus daje im zmartwychwstanie! Odwagi, wszystkie narody, bo naprawdę stał się królem całej ziemi, a Jego moc i królewska potęga była i będzie, teraz i na wieki. Wczesnym rankiem kobiety przyszły z wonnościami do grobu, aby szukać w grobie zmarłego, o Chryste, i namaścić Twoje życiodajne ciało mirrą. A Ty stanąłeś przed nimi, żywy, z tymi słowami: „Ten Hades, który pożerał wszystko – Ja go ujarzmiłem i wskrzesiłem wszystkich, którzy tam przebywali”. Dobry łotr oddaje hołd Królowi, Józef raduje się ze świętymi niewiastami, wszyscy uznają zmartwychwstałe Słowo za Boga. To Słowo doprowadziło Tomasza do wiary i obdarzyło wszystkich apostołów Duchem Świętym na wieki.