Okienko pozostawiono, zamurowane częściowo przed budową kaplic. Biała nisza komponuje się z całością ściany prezbiterium i jej białymi niszami pod gzymsami kościoła. Ceramiczne postacie po lewej stronie Marii Magdaleny czy Matki Bożej oraz najmłodszego apostoła, Świętego Jana po prawej, ulubionego ucznia Jezusa stoją pod krzyżem, na którym znajduje się Chrystus.
Ten motyw jest często powtarzany w kościołach w rzeźbie czy malarstwie16. Powtórzono go częściowo wcześniej także w tym kościele. Do 1907 roku, za czasów ks. Czajkowskiego w tym kościele wewnątrz, znajdowała się tęcza i podczas prowadzonego remontu ją zlikwidowano. Na belce oddzielającej prezbiterium od nawy znajdowała się postać Marii Magdaleny17. Ksiądz kanonik Antoni Kaczyński w roku 1961 powrócił do tematu ponownego założenia belki tęczowej, a plany instalacji wykonał na zamówienie mgr inż. arch. Stefan Pągowski18. Z opisu i planu dokonanego przez w/w inżyniera belki tęczowej, znajdującego się w archiwum wynika, iż w planie projektu posiadała ona wymiary 25x35x890 cm. (8 m w świetle muru) i miała być wykonana z drewna dębowego lub modrzewiowego. Na niej planowano wyrzeźbić łacińską sentencję “Ubi crux ibi lux” (Gdzie krzyż tam światło), pośrodku belki znak „IHS” z datą 1961. Całość miała być zagruntowana gorącym pokostem, a w murze zaimpregnowana karbolineum19. Być może i w tym czasie proboszcz przeprowadził rozmowy z wykonawcą ceramicznej „Grupy Ukrzyżowanie”. Ta praca została wykonana. Do realizacji projektu rekonstrukcji tęczy nie doszło z powodu śmierci ks. Antoniego Kaczyńskiego. Wykonano ją później, ale już nie wg planów architekta Pągowskiego.
W ten sposób kościół nawiązuje do rzadziej występującego typu małej hali z wyodrębnionym prezbiterium, zbliżonym do kwadratu w części nawowej. To XIII wieczny typ w późnym gotyku wzorowany na kościele NMP w Norymberdze. Typowo gotyckim jest wieloboczne prezbiterium20.
Kościół jest oszkarpowany, później jej funkcje przejmą ściany dobudowanych kaplic. Jest przykładem spokojnego stylu gotyckiego z późniejszymi rozwiązaniami w połączeniu z renesansem i barokiem oraz budowlami XIX - wiecznymi. Dodatkowym elementem w tym kościele jest „osiowość” wynikająca z połączenia w linii prostej prezbiterium (np. było okno w ścianie prezbiterium) i drzwiami wejściowymi. Gotyckie oszkarpowanie trójstopniowe zamienione na dwustopniowe, pomijając prezbiterium, obejmowało cały kościół. Sukcesywnie zostały one zastąpione ścianami dobudowanych kaplic zewnętrznych. W architekturze ceglanej późnego gotyku ujawniają się profilowania wgłębione płaszczyzny blend pokryte białym tynkiem, co podkreśla plastykę bryły. I właśnie w tym kościele surowy i spokojny na zewnątrz charakter bryły ożywiają umieszczone pod gzymsem białe fryzy i wysokie otwory na okna gotyckie21.
Pewnym urozmaiceniem są dobudowane, murowane w późniejszym okresie (XIX w.) kaplica szewska, oraz w XVI w. zakrystia od strony północnej, kaplice (Świętego Walentego 1556) i wieża w 1620 r. Rozpoczęta budowa wieży i zbudowana do gąsiora nigdy nie zostało wykończona przez urzędujących arcybiskupów22.
W 1624 roku zmarł abp Gembicki i wieżę nakryto czterospadowym dachem. Pierwotnie sufit kościoła, zniszczony pożarami w XVI i XVII wieku, być może o gwiaździstym sklepieniu dopełniał styl gotycki kościoła23. Całość jest skomponowana z wielkim wyczuciem. Ten styl budowy kościołów wzorowany na architekturze Europy Północnej od XIII wieku, powielano na Mazowszu z przyjętą polską nazwą „mazowiecki”24.
W tym czasie, przypuszczalnym w 1962 roku wykonania ceramiki, ówczesny dziekan i proboszcz kanonik, ks. Antoni Kaczyński był wyjątkowo prześladowany przez UB. Moja rodzina była blisko związana z tym księdzem. Podczas świątecznej Kolendy w mojej dzielnicy, często u nas proboszcz spożywał posiłek. Był wielokrotnie zatrzymywany i przetrzymywany przez organa bezpieczeństwa. Podczas przesłuchań na UB wybito mu zęby, z innych przesłuchań często wracał pobity. Funkcjonariuszom chodziło o to, że z naszej parafii wychodziły pielgrzymki do Częstochowy i do Domaniewic (Sanktuarium Matki Bożej - trasa Łowicz - Łódź) bez zgody urzędu d/s wyznań. Parafianie sami inicjowali wyjścia. Po każdym wyjściu pielgrzymki, proboszcz był wzywany do Urzędu Bezpieczeństwa i przesłuchiwany. Nikomu się nie zwierzał i żalił. W ostatnim roku tj. 1962 już pielgrzymi do Częstochowy nie wyruszyli z kościoła pw. Świętego Ducha, gdyż był zamknięty.
Pielgrzymkę z trzechsetletnią tradycją przyjęły Siostry Bernardynki - bohaterki w Łowiczu okresu II Wojny Światowej. Wielu wini za taką sytuację księdza śp. Antoniego Kaczyńskiego. Orzekający o winie księdza Kaczyńskiego do chwili obecnej nie zdają sobie sprawy, jakiej presji był poddawany proboszcz i co oznaczało aresztowanie przez ten Urząd. W tym czasie już był chory, po długich i ciężkich cierpieniach, zmaltretowany przez UB, zmarł po 12 miesiącach. To, że nie ma żadnych dokumentów powstawania i zamontowania Grupy Ukrzyżowanie w kościele, nie należy się dziwić. Prześladowany ksiądz nie mógł jawnie prowadzić takich rozmów lub pisać, tym bardziej, że był inwigilowany. Przecież i wykonawcy zależało na dyskrecji, bo na pewno był także inwigilowany skoro miał kontakty z kościołem. Być może łącznikiem między artystą a zamawiającym proboszczem był przedstawiciel Kurii Warszawskiej pan Lech Dunin - architekt Kurii, często odwiedzający w Łowiczu ks. Antoniego Kaczyńskiego. Sprawa wykonawstwa była prowadzona dyskretnie, a pieniądze przekazane w głębokiej tajemnicy. To, że wykonawca tej ceramiki wybrał ten kościół także nie dziwi, przecież ten kościół od 1300 roku jest świadkiem historii sukcesów i klęsk narodu polskiego.
W latach 1946 -1949 asystował prof. Janowi Sokołowskiemu na tej uczelni. Był artystą, którego interesowały związki sztuki z architekturą i który nie oddzielał sztuki czystej od użytkowej. Zajmował się różnymi dziedzinami, przede wszystkim malarstwem sztalugowym i monumentalnym, ale także grafiką, rysunkiem i ilustrowaniem książek. Małżeństwo mieszkało w Konstancinie w willi „Julia”. Także mieszkał tam z przerwami, do 2007 roku ich syn Julian, również artysta plastyk, absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, ożeniony z Jolantą Rębkowską, historyczką i krytyczką sztuki. Krzysztof w 1960 r. po podróży do Paryża, gdzie mieszkał jego brat, zaczął tworzyć reliefowe obrazy z dodatkiem gipsu, a potem w Spółdzielni „Kamionka” we wsi Łysa Góra obrazy ceramiczne, które postanowił wykorzystać, jako monumentalne kompozycje ceramiczne w architekturze. Spółdzielnia została utworzona w 1947 r. Jej wytwory dekoracyjne z ceramiki zaprezentowano w 1952 r. przy dekoracji barów w Warszawie na MDM. Przełomem w produkcji w zakładzie, w tej wsi był rok 1960. Wtedy rozpoczęto produkcję płytek okładowych, a twórcami tych obrazów na tych płytkach byli Krzysztof Henisz i Zygmunt Madejski. Twórczość spółdzielni i ich projektantów pierwszy raz zaprezentowano podczas wystawy w Pałacu pod Blachą w 1960 r. Powstające w „Kamionce” dekoracje instalowane były na fasadach zewnętrznych i we wnętrzach budynków najczęściej użyteczności publicznej m.in. w holu Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, w Zakładzie Przyrodoleczniczym w Szczawnicy oraz w klubie MPiK przy ul. Dąbrowskiego, w Domu Mody Ewa, kawiarni Zielona Gęś i innych miejscach w Warszawie.
Praca, wg mnie, którą zrealizował w Łowiczu była albo jedną z pierwszych albo pierwszą jego realizacją kościelną, przypuszczalnie, na początku roku 1962, do kwietna lub maja26. W 1963 r. powstały także Stacje Męki Pańskiej na murze okalającym kościół w Ciechanowcu (już nieistniejące) a następnie w 1965 r. dekoracje w Kaplicy Tysiąclecia Chrztu Polski przy kościele Św. Anny w Piasecznie. Jedną z ciekawszych prac Henisza jest dekoracja ściany za ołtarzem w kościele pw. Św. Grzegorza na Cmentarzu Wolskim w Warszawie z symbolami 4 Ewangelistów, eucharystii i in. Ciekawa praca jest prezentowana na ścianie kościoła na Żoliborzu. Wiele tych prac już nie istnieje. Przy realizacji projektów ceramicznych z Krzysztofem Heniszem współpracował Bolesław Książek, artysta ceramik i kierownik artystyczny Spółdzielni Kamionka w Łysej Górze oraz syn artysty Julian Henisz.
Krzysztof Henisz jest znany w środowisku Konstancina. Rodzina-żona, rodzeństwo, rodzice, dziadkowie są wielce zasłużeni dla Konstancina i Warszawy. Jego prace na terenie Polski są mało znane.
Z tego zapomnienia starają się wydobywać, z dobrym skutkiem pracownicy Domu Kultury, poprzez organizację wystaw czy prelekcji. Wyjście twórczości Henisza na teren Polski jest także mało znane.
